Het stond al heel lang op mijn verlanglijstje, de Pinatubo beklimmen.

De Pinatubo, bekend als 1 van de meest heftige vulkaanuitbarstingen in de geschiedenis. 1991 gebeurde dat.

Wat eerst nog werd gezien als iets onschuldigs (mama had de eerste as opgevangen in een vaas en wilde het bewaren als souvenier), eindigde in een grote ramp die tot nu toe zichtbaar is in alles om je heen. Alles was verwoest en tot nu toe is de opbouw bezig.

de bewuste dag werd het om 8.00 sochtends pikdonker, geen elektriciteit en mensen op de vlucht. De as en troep spoot zo'n 25 kilometer omhoog en bedekte een zeer groot gebied. Onze familie moest een dag lopen naar Olongapo, de dichtstbijzijnde stad, hoger gelegen. alles achterlatend. Toen overgebracht naar Manila, naar opvangcentra. Na 4 maansen konden ze weer naar huis, waar een een grote ravage aantroffen. De buldozers van de regering hadden de wegen weer begaanbaar gemaakt, maar de huizen waren bedolven onder een meter as en troep.

De vulkaan die dat op zijn geweten had, gingen wij beklimmen, met als doel het kratermeer te bereiken. Mooie ervaring voor mij, maar wat te zeggen van de broers van Liza en de neven die meegingen. De broers hadden alles immers nog vers op het netvlies.

Bijna ging de trip niet door, omdat er de vorige dag een Typhoon was geweest, weliswaar de lichtste categorie (1), maar dit kon de weg onbegaanbaar maken. Ik had de dag ervoor nog proberen te bellen met het ' tourist point' , maar er werd natuurlijk niet opgenomen. Niemand die zich er zorgen over maakte, dat ging ik dan ook maar niet doen (wel even het weer voor die dag gecheckt).

Eerst twee uur rijden (gelukkig hadden we een auto ter beschikking) naar Capas, Tarlac. Daar aangekomen overstappen in een 4x4, voor een rit van 1,5 uur. Daarna de wandeltocht langs kleine riviertjes, door een bosrijke omgeving en dan weer een heel kaal stuk. Na 2 uur ' hiken' bereikten we het kratermeer, prachtig om te zien.

Bijzonder ook de bergvolken, en de kinderen (Aeta's) die we onderweg tegenkwamen. Sommigen gaf ik wat snoep of kleefrijst, in ruil voor een foto.
Prachtige taferelen, zoals drie gasten op een brommer die ons voorbij reden, terwijl wij in de veronderstelling waren dat alleen een 4x4 dit aankon. Waar gingen ze heen, er was toch niets in de buurt? Hoe kon die brommer het houden in het mulle zand of juist door de rivier?Of iemand die met brommerpech aan de kant van de rivier stond. Zal je maar gebeuren.

Je ziet dat er bergvolk is die blijkbaar de buitenwereld hebben ontdekt en wat producten kunnen kopen in de bewoonde wereld. Aan anderen is te zien dat ze nooit buiten de bergen zijn geweest. Bijzonder.

Hoe dan ook, een geweldige dag, met veel indrukken die stukje bij beetje wel weer boven zullen komen.