banana-island

31/12, laatste dag van het jaar.

Het is een gekkenhuis hier op de markt, het krioelt van de mensen die allemaal de laatste inkopen doen voor het feest van vanavond. Hier vieren ze oud en nieuw op zowel oudejaarsavond als 1/1, als hele gezinnen allemaal gaan picknicken aan het strand of zwembad. Wij dus ook.

Gisteren nog even naar banana-island geweest. Deze oase middenin de Bergen, waar je heerlijk kunt zwemmen, hadden we twee jaar geleden ontdekt. Lennard stond toen nog op de foto met een jongetje die wel heel merkwaardig naar m keek en voortdurend wilde aanraken.

Tijden veranderen, zo ook hier. Veel bananenbomen hebben plaatsgemaakt voor de hutjes waar complete gezinnen hun vrije dag doorbrengen. Rommel word niet opgeruimd, het water was niet meer zo fris als voorheen. Vergelijk het maar met de Rommel die wij met zn allen achterlaten na een dagje Noorderplantsoen of Hoornseplas. Nog steeds genoeg bomen over, zoals op de foto te zien!

Het gebied ontwikkelt, en alhoewel we nog geen toerist zijn tegengekomen in het dorp van onze familie San Marcelino, kregen we te horen dat er nog twee Nederlandse mannen het grote geluk hebben gehad een vrouw uit dit dorpje te hebben ontmoet! Niet te geloven.

Er bekroop me een gevoel, vergelijkbaar met ‘ The only gay in the village’ , waarin Daffyd Thomas het maar lastig vindt dat er nog een homo in zijn kleine stadje woont.

https://www.youtube.com/watch?v=KrlzaBNgz-M

Het is niet anders. Wel te hopen (maar niet te verwachten), dat de mooie stranden niet worden vernield door het massatoerisme. Maar zover is het nog niet.

Andere veranderingen; kinderen hebben hier tegenwoordig ook ipads en doen niet aan het beperken van de ipad-tijd per dag. De kleinste van de familie (3 jaar) speelt bijna onafgebroken GTA 5 (Grand Theft Auto), waar je zoveel mogelijk mensen moet uitschakelen, auto’s moet stelen en tegenstanders elimineren. 18+? Nee, daar doen ze hier niet aan.
Het was mij eerder al opgevallen dat ze hier niet aan leeftijdsgrenzen doen, want toen we in de bus naar Olongapo gingen (uurtje rijden), vlogen de afgehakte hoofden van een slechte Chinese actiefilm ons om de oren.

Mooi voer voor psychologen. Dit moet emotioneel wel iets met die kinderen doen.

Nou, wat zal ik nog eens vertellen. Ik moet ook niet in herhaling vallen natuurlijk.

Kan ik wel weer berichten over Auntie Loling, zus van mama, die haar sigaret omgekeerd in de mond steekt en dan rustig zit te paffen, of over tal van klanten bij het winkeltje van mama, ieder met hun eigen verhaal. Maar dat komt wel als we thuis zijn.

Eerst gaan we genieten van het prachtige weer, gemiddeld 30 graden. Nog een kleine week, dan weer op naar Nederland.

Daar denken we nog maar even niet aan.

Iedereen een goede oudejaarsdag gewenst en een goed begin van 2017!

Pinatubo beklimmen

Het stond al heel lang op mijn verlanglijstje, de Pinatubo beklimmen.

De Pinatubo, bekend als 1 van de meest heftige vulkaanuitbarstingen in de geschiedenis. 1991 gebeurde dat.

Wat eerst nog werd gezien als iets onschuldigs (mama had de eerste as opgevangen in een vaas en wilde het bewaren als souvenier), eindigde in een grote ramp die tot nu toe zichtbaar is in alles om je heen. Alles was verwoest en tot nu toe is de opbouw bezig.

de bewuste dag werd het om 8.00 sochtends pikdonker, geen elektriciteit en mensen op de vlucht. De as en troep spoot zo'n 25 kilometer omhoog en bedekte een zeer groot gebied. Onze familie moest een dag lopen naar Olongapo, de dichtstbijzijnde stad, hoger gelegen. alles achterlatend. Toen overgebracht naar Manila, naar opvangcentra. Na 4 maansen konden ze weer naar huis, waar een een grote ravage aantroffen. De buldozers van de regering hadden de wegen weer begaanbaar gemaakt, maar de huizen waren bedolven onder een meter as en troep.

De vulkaan die dat op zijn geweten had, gingen wij beklimmen, met als doel het kratermeer te bereiken. Mooie ervaring voor mij, maar wat te zeggen van de broers van Liza en de neven die meegingen. De broers hadden alles immers nog vers op het netvlies.

Bijna ging de trip niet door, omdat er de vorige dag een Typhoon was geweest, weliswaar de lichtste categorie (1), maar dit kon de weg onbegaanbaar maken. Ik had de dag ervoor nog proberen te bellen met het ' tourist point' , maar er werd natuurlijk niet opgenomen. Niemand die zich er zorgen over maakte, dat ging ik dan ook maar niet doen (wel even het weer voor die dag gecheckt).

Eerst twee uur rijden (gelukkig hadden we een auto ter beschikking) naar Capas, Tarlac. Daar aangekomen overstappen in een 4x4, voor een rit van 1,5 uur. Daarna de wandeltocht langs kleine riviertjes, door een bosrijke omgeving en dan weer een heel kaal stuk. Na 2 uur ' hiken' bereikten we het kratermeer, prachtig om te zien.

Bijzonder ook de bergvolken, en de kinderen (Aeta's) die we onderweg tegenkwamen. Sommigen gaf ik wat snoep of kleefrijst, in ruil voor een foto.
Prachtige taferelen, zoals drie gasten op een brommer die ons voorbij reden, terwijl wij in de veronderstelling waren dat alleen een 4x4 dit aankon. Waar gingen ze heen, er was toch niets in de buurt? Hoe kon die brommer het houden in het mulle zand of juist door de rivier?Of iemand die met brommerpech aan de kant van de rivier stond. Zal je maar gebeuren.

Je ziet dat er bergvolk is die blijkbaar de buitenwereld hebben ontdekt en wat producten kunnen kopen in de bewoonde wereld. Aan anderen is te zien dat ze nooit buiten de bergen zijn geweest. Bijzonder.

Hoe dan ook, een geweldige dag, met veel indrukken die stukje bij beetje wel weer boven zullen komen.

Filippijnse leven

Best mensen,

Eindelijk tijd om de eerste reisblog te posten.

Waar waren we dan zo druk mee? Haha, met niks doen! Zodra je in dit land bent, vergeet je alles om je heen. Geen telefoon (inmiddels toch even een Filippijnse simcard gescoord om nosteletekst.nl te bekijken), geen e-mail, even nergens aan denken.

Dat is goed gelukt.
Na een zeer lange reis (ik belde het thuisfront even toen we op onze bestemming waren, dat leek een eeuwigheid geleden), waren we nog vol energie toen we aankwamen. Op zich merkwaardig. Het verkeer in Manila was zo verschrikkelijk druk, voor 1 stoplicht stonden we wel 45 minuten. Een kwestie van 100 meter rijden en dan weer een kwartier stilstaan.
Wat een stad. Te bedenken dat de broers ons hadden opgehaald, samen met een zoontje en een nichtje. Die hadden het zekere voor het onzekere genomen en waren al drie uur ter plekke op het vliegveld. Die hadden daarvoor dezelfde reis gemaakt door de stad. Niemand die er over zeurde. Filippijnse mensen maken zich nooit druk.

Het viel meteen op dat Manila schoon was. Straten netjes, weinig mensen op straat die je lastig vielen (van ramenwassers tot warme pindaverkopers of bedelaars). Ze waren er wel maar duidelijk minder. Zou die nieuwe President Duterte dan toch.......

Het bleek al snel dat we bij een stel Duterte fans in het busje zaten. Alle angst voor een Manila dat in opstand was gekomen (nieuws van demonstraties op tv), leek overbodig.

'thuis' aankomen werden al snel de kado's uitgepakt, incl. de dozen die we hadden verstuurd. Erg mooi dat we dit voor hun kunnen doen.

Dagelijks ritme vonden we na een paar dagen, waarin Lennard eerst een nacht had overgeslagen en daarna 2-in-1 pakte en 15 uur sliep.

we gaan regelmatig naar het zwembad, waar Lennard veel bekijks heeft. kinderen kunnen hier niet zwemmen. Lennard staat graag in de aandacht werd nog maar eens bevestigd.

We zijn een dag naar de broer van Liza geweest, die er dit jaar niet bij kan zijn. Hij heeft een ongeluk gehad en zijn been gebroken. Dat is een kleine maand geleden. Nadat de eerste kosten waren betaald, werd zijn been vastgezet. Foto's mee als bewijs, nou dat been was behoorlijk stuk. Ook een foto van hoe het geworden was, ter bewijs van betaling zeg maar.

Gisteren, zondag, naar het strand geweest. Het is eigenlijk elke dag bewolkt, nu ook. Zelfs regen. Dat vinden we eigenlijk niet zo erg, want met de zon erbij kan je nauwelijks buiten zijn.

Menno schreef net op de App naar Johan dat zijn drollen nog hard waren, maar vlak daarna begon het al te rommelen. De beperkte hoeveelheid wc papier was er snel doorheen. Nu, een dag en drie loperamide tabletten later, is het weer redelijk goed. bewijs nog eens dat je niets kan eten wat met water is schoongemaakt en dan koud wordt geserveerd. Ik was zo dom geweest om bij de broer een beetje salade te nemen. Niet weer doen dus.

We merken dat Lennard zich veel bewuster van alle dingen om zich heen is. Blijkbaar kan je als 6 jarige (de vorige keer dat we hier waren) nog niet veel dingen onthouden. Hij moet nu bijv. duidelijk wennen aan de afgehakte varkenspoten en koppen, levende vissen, ingewanden van kippen etc., dat allemaal in de warmte op de markt ligt.
Met goed bakken en verhitten haal je blijkbaar alle bacterien eruit, want hier zijn we nog nooit ziek van geworden.

Ook nog een tripje ' olongapo' gedaan. Dat is zo'n 30 km verderop, een stad met twee gezichten. Het echte Olongapo met het bekende straatbeeld van tricycles, jeeps, mensen die op straat leven, maar ook het Olongapo van grote shoppingmalls, all-you-can-eat restaurants en winkels met merken. Het valt me elke keer op dat er blijkbaar zeer veel Filippijnen zijn die wel geld hebben. Het stikte hier van de mensen.
Dit is een apart gedeelte dat SMBA heet. Zoek maar ns op. Hier komen ook veel buitenlanders die in de buurt wonen. Zitten ook veel grote multinationals. Bij 1 hiervan Hanjin werkt de zoon van broer Edmund, Mark. Liza heeft zijn studie betaald. Die is nu leidinggevende van heel veel mensen. Goede en dankbare investering van Liza. Deze hele familie profiteert ervan en ziet er nu beter uit dan voorheen. Zelfs zo goed dat neef Mark de oude broeken van Menno aan kan.

Kijken of ik nog een foto kan uploaden, het werkt hier allemaal niet zo snel.

Het gaat ons dus goed, eerste week alweer voorbij. HOpelijk daar in NL ook alles goed.

tot later!

Menno, Lennard (naast mij Youtube filmpjes aan t bekijken) en Liza

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Menno